Voor mij was het heel moeilijk om over de situatie met Thibo te praten. Telkens er woorden over mijn lippen moesten volgde de tranen meteen. Tegen Christof kon ik wel alles zeggen, hij dacht wat ik dacht, hij voelde wat ik voelde... Christof kon er ook gemakkelijker over praten en vertelde dan ook telkens alle nieuwe informatie aan onze naaste familie. Het was voor ons wel belangrijk dat zij wisten en begrepen wat er op ons pad kwam. Ookal waren ze daardoor bezorgd. Ze hebben net zoals wij nachten wakker gelegen, naar oplossingen gezocht en ons proberen troosten naast hun eigen verdriet. 

Ik heb het een hele tijd stil gehouden tegenover de buitenwereld. Ik wou niets vertellen tegen diegene dat het niet persé moesten weten. Zolang ik er niet over sprak, stelden ze mij geen vragen en moest er niemand ongerust zijn. Ik was er mij bewust van dat het ooit tot in de buitenwereld zou komen, maar toen nog niet. Toen was het nog te pril en hij was nog zo klein. Ik wou hem nog even beschermen van oordelen en blikken. Ons kindje oogde normaal en ik wilde dat zo houden.