Wij hebben sinds kort een blauwe parkeerkaart voor Thibo. Dit omdat hij een mobiliteitshulpmiddel toegekend heeft gekregen. Met andere woorden: wij hebben het recht om gebruik te maken van speciaal voorziene parkeerplaatsen voor mensen met een mobiliteitsbeperking. We mogen deze natuurlijk enkel gebruiken als we Thibo vervoeren. Op zich heel fijn. De buggy is zwaar, Thibo weegt soms ook door en het is niet altijd even handig. Maar voor mij blijft dat heel moeilijk. Niet omdat Thibo anders is en we deze kaart hebben, wel om de vooroordelen van andere. Dergelijke momenten maken mij heel onzeker als persoon. Ik merk, weet en voel dat mensen kijken. Zich misschien storen aan ons gebruik van die speciale parkeerplaats want uiterlijk zie je niet direct dat Thibo anders is. Thibo lijkt nog steeds een kindje van +/- 10 maanden, ookal is hij in werkelijkheid bijna 2 jaar. Daarnaast is de buggy ook niet opvallend anders..  Ik krijg dan te horen dat ik mij de blikken niet moet aantrekken.. maar zo gemakkelijk is dat allemaal niet. Jammer genoeg durft bijna niemand vriendelijk vragen wat er aan de hand is of waarom ik die plaats nodig heb. Als er dan al eens iemand met mij een praatje slaat en vraagt hoe oud Thibo is, vertel ik er telkens bij dat hij een meervoudige beperking heeft. De meeste verschieten en beginnen zich te excuseren. Terwijl dat voor mij écht oké is. Ik vertel daar graag over, dat is een stukje verwerken voor mij. De blikken, opmerkingen of het nastaren daarintegen doen pijn. Ik word beetje bij beetje een heel onzekere mama die zich telkens onnodig schuldig voelt als ze op een blauwe parkeerplaats parkeert. Op deze momenten wens ik vaak dat het uiterlijk duidelijker was geweest bij Thibo. Hoewel ik mij ook ontzettend gelukkig prijs dat hij er gewoontjes uit ziet. Een tweestrijd in mijn hoofd, één van de zovele dingen waarmee ik moet leren leven.