Op 5 oktober 2023 gingen we weer naar Leuven.

Wat ging dit een rit worden.. nuchter tot 11u.. succes.
Wonder boven wonder heeft Thibo deze ochtend schitterend doorstaan. Geen brullen en huilen! Eerst nog mee de grote zus op school afzetten en dan de lange rit richting UZ Leuven. Ook in de auto was hij super flink! Aangekomen in het ziekenhuis ging alles super vlot. Kort onderzoekje, gewicht wegen en klaar! Nog steeds met een grote glimlach voor elke verpleegster. Na een 10 min. wachten was hij al aan de beurt. Weer in het bedje door de wandelgangen van het ziekenhuis naar radiologie. Ik mocht zijn handje vasthouden en heb hem gerust gesteld tot hij zachtjes in slaap viel. Toen begon voor mij het lange slepende wachten.. de tijd tikt verder en verder.. 1 uur passeert en nog steeds geen nieuws van Thibo. Vorige keer duurde het ook lang, dus ik was nog niet super ongerust maar de stress begon wel op te komen. Na 1,5uur kwamen ze mij eindelijk uit de wachtzaal halen maar er werd niets gezegd toen we richting Thibo wandelden. Ik heb dan maar zelf de vraag gesteld of alles goed verlopen was, en er kwam een onzeker antwoord.
Ze hadden alle moeite om een infuus te prikken, ze hebben dan ook meteen de supervisor laten komen om hen te helpen, maar ook voor deze arts was het bijna onmogelijk. Uiteindelijk dachten ze dat het gelukt was, er zat een infuus in Thibo's armpje. Helaas werd Thibo plots wakker onder de scan. Ze merkten toen ook dat zijn armpje heel dik stond, het infuus zat niet in zijn ader waardoor de slaapmedicatie in zijn armpje vloeide. Ze hebben hem opnieuw met het masker moeten laten inslapen, dit keer zonder mama in de buurt..  en opnieuw een infuus moeten prikken. Daarna hebben ze toch nog de scan kunnen uitvoeren en was hij klaar om te ontwaken. Hij kreeg extra opvolging omdat hij nu een andere dosis slaapmedicatie had gekregen dan bedoeld was. Hierna zijn ze mij komen halen uit de wachtzaal.. en daarom werd er niets gezegd.  Er was heel wat misgelopen en de behandelende dokter voelde zich hier duidelijk schuldig om. Ik denk dat de dokter ook wat voorzichtig was omdat ik mogelijks een hele boze ouder zou kunnen zijn nu.. maar waarom zou ik dat zijn? Zij doen hun werk zo goed mogelijk. Dat Thibo moeilijk te prikken is voor infusen weet ik intussen al wel en ik zou het zelf zeker niet beter kunnen. Dus nog steeds ben ik vol lof over de dokters in Leuven. Ik laat mijn kindje nog steeds met een positief en gerust hart achter bij hen en geloof nog steeds dat zij hem de beste zorgen geven.
Eind goed, al goed! Thibo is na een half dagje slapen goed wakker geworden, hij heeft flink gegeten en lachte al snel terug naar de lieve verpleegsters.
Onze dappere stoere vriend heeft dat weer prima gedaan!


Een paar dagen later kregen we de resultaten te horen van de scan.
De myelinisatie (witte massa) is toch ontwikkeld zoals het hoort. Helaas zagen ze nu wel wat anders. De Kleine hersenen die zorgen voor evenwicht, coördinatie,.. zijn bij Thibo minder goed ontwikkeld.  Dit zal een blijvende schade zijn en zal waarsschijnlijk altijd invloed hebben op zijn leven. Maar op zich is dit niets geks want als je naar hem kijkt slaagt dit de nagel op de kop.
Zijn dossier heeft weer een extra puzzelstukje en wij begrijpen weer een beetje beter waarom sommige dingen zo moeizaam gaan.

Bij elke ontdekking veranderd er voor ons niets aan ons Thiboke. Hij blijft wie en hoe hij is, en dat is oké. Hij is ons klein puddingbeertje, knuffelmeneertje.
Onze kleine dikke vriend die iedereen om zich heen zo graag ziet en rond zijn vinger windt met 1 schoon lachske. Want dat kan hij wel, lachen met de allermooiste glimlach!