Een weekje voordat we onze eerste afspraak hadden bij de oogarts kwam er iemand op bezoek. Iemand met een prachtige dochter van 2 weekjes ouder dan Thibo. Hoewel ik ontzettend blij was van hen te zien, was dit onverwachts een super harde confrontatie. Dat prachtige meisje was super alert, keek rond, glimlachte bewust en veel, en ze hield echt alles in de gaten. Maar dit was ook het moment dat ik besefte dat Thibo niet alert was, niets in de gaten had en nooit bewust glimlachte. Na een gezellige namiddagje baby-babbels.. (zo zijn jonge mama's dan..) zat ik 's avonds alleen in de zetel. De kindjes lagen in bed en Christof was nog niet thuis. En daar zat ik dan.. de volgende paniekaanval. De enige vraag die ik mij toen nog kon stellen was "Is Thibo volledig blind?" Op dat moment mijn enige zorg, mijn grootste zorg. Wat als Thibo slechtziend is? Wat als Thibo blind is? Tranen vloeien.. 

Later op de avond komt Christof thuis. Na een lang gesprek waarbij veel vragen opkomen.. Wat hebben wij verkeerd gedaan? Deed ik iets verkeerd tijdens de zwangerschap? Waar hebben wij en vooral ons kindje dit aan verdiend? Waarom moest ons knap babytje zo op de proef gesteld worden? Veel tranen later heb ik het kunnen afronden. We gingen vechten voor ons kindje. Wij zijn één team, ONS team! 

Toch hoopte ik vaak dat het allemaal niet echt was en het gewoon een slechte droom was. Dat ik in zijn mooie blauwe ogen kon kijken en hij terugkeek met een glimlach. Zijn prachtige glimlach die we zo weinig mochten zien en ervaren.