18 juli 2022.

Voor altijd anders. Zo voelt dat dan.
Gisteren reden we richting UZ Leuven. De zon op onze snoet. Thibo lekker aan het dutten in de auto. Hij was zich gelukkig nog steeds van geen kwaad bewust. Na een paar kleine onderzoekjes en besprekingen kreeg Thibo een GO! voor de operatie. Ik heb in de avond gedaan zoals anders. Rond 20u zijn laatste flesje en dan lekker slapen. Het was een woelige nacht, vooral voor mij. Thibo had gelukkig wel goed geslapen. Om 7 uur kwamen ze ons halen, hij kreeg een schattig pakje aan en hij werd met bed en al richting het O.K. gereden. Ik bleef zolang ik kon bij hem. Kriebelen, praten, handje vasthouden. Maar wat was onze kleine vriend weer dapper en stoer! Turen naar de lampen, prullen en zabberen op al de kabeltjes die ze aan hem vastmaakte. Ik was weer zo ontzettend fier op hem. Thibo kreeg stillaan wel honger, maar hij moest niet lang meer wachten. Het maskertje werd op zijn gezichtje gehouden en met mama's vinger in de hand viel onze kleine vriend in een diepe slaap. Ze hadden mij al verteld dat de operatie wel een tijdje kon duren, het was voor zo een klein mannetje wel een hele ingreep. Dus minuten werden uren.. ons geduld werd weer maar eens enorm op de proef gesteld. Intussen was de papa ook onderweg en aangekomen. Samen hebben we de tijd wat versleten en zijn we iets gaan kopen om te eten, veel gebabbeld over wat er ons nu te wachten staat, welke verwachtingen we hebben,... om 11.15u was daar dan eindelijk het verlossende telefoontje! De chirurg aan de lijn..Alles was prima verlopen. Ik kreeg een korte uitleg van wat ze nu precies gedaan hadden (omdat dit pas beslist kon worden tijdens de operatie), en de fantastische woorden dat het een geslaagde operatie was en Thibo nu rustig kon wakker worden op intensieve. Na nog eens 3 kwartiertjes wachten mochten we onze vriend dan eindelijk terug zien. En daar lag hij dan, nog goed in slaap, uit te suffen van wat er allemaal gebeurd was. Hij had soms wel erge pijnscheuten en begon heel hard te wenen. Voor ons klonk dat echt als de hel, Thibo weende enkel als hij pijn had of iets echt heel erg ongemakkelijk was voor hem. Dus zijn gehuil was telkens een steek in ons hart. Met de nodige pijnstilling konden ze het voor hem zo draaglijk mogelijk maken. Er werd ons toen ook verteld dat ons vriendje daar nog een nachtje moest blijven. Iets waar ik me niet op voorzien had, en ik dus moeilijk vond om te plaatsen. Mijn kleine vriend daar achterlaten, wetende dat hij soms zoveel pijn heeft.. en op zijn eerste verjaardag niet vanaf 's morgens samen zijn..
Maar alles voor zijn welzijn, dus Christof reed terug naar huis en ik bleef in het ziekenhuis logeren op zijn kamer in de kinderafdeling. Alleen.. zonder mijn kindje.. wat een raar gevoel. Opnieuw had ik niet zo goed geslapen en had ik 's avonds nog wat traantjes gelaten.  Onze grote man werd 1 jaar, en was niet dicht bij mij. Een gevoel van onmacht en alles was weer zo oneerlijk. 

En wat hebben ze nu precies gedaan bij Thibo? 

Zijn middenrif was aan 1 kant veel te rekbaar en hield niet alles op zijn plaats. Want dat is 1 van de dingen dat het middenrif doet: zorgen dat de longen, het hart,.. bovenaan zitten en de darmen, lever,... onderaan zitten in je borst/buik. Door dit veel te rekbaar stuk kon zijn lever naar boven schuiven en lag zo bovenop de helft van zijn rechterlong. Hierdoor kon deze long niet voor de volle capaciteit werken en werd Thibo zo belemmerd in het dagelijkse leven door onderandere veel vatbaarder te zijn voor infecties op de longen. Dus ze hebben zijn lever terug naar onder verplaatst en het zwakke stuk van zijn diafragma 'zoals een gordijn' samengepakt en vastgemaakt. Hierdoor trekt het diafragma terug strak en blijft alles mooi op zijn plaats. 

Vlak voor de operatie in zijn speciale pakje.