Er wordt meestal niet over gesproken. De emoties die erbij komen kijken. De goede dagen en dan vooral de slechte dagen. Of beter gezegd, de slechte week. 

Sinds we weten dat Thibo mogelijks in een rolstoel zal belanden, op welke manier dan ook.. was er bij mij iets geknakt. Ik kon niet meer vrolijk zijn, alles werd een sleur. Ik voelde mij diep vanbinnen zo ongelukkig. Mijn lichaam en geest stond 'on hold'. De pauzeknop was ingedrukt en kapot. Iets dat al lang aansleepte kwam er eindelijk uit. Tonnen en tonnen verdriet. Dit was de druppel te veel in een bomvolle emmer. Ik besefte toen ook dat ik mezelf volledig had laten gaan de afgelopen periode. Chips, snoep, chocolade,... elke avond wel iets. Mijn hoofd zat ook zo vol, vol verdriet, vol informatie, vol ongeloof,... alles ging op automatische piloot. 

Ik kreeg al vaak te horen dat ik bij andere altijd mocht praten over alles dat er gaande is, maar toch deed ik dat weinig. Ik wilde er niet telkens opnieuw over praten en andere moesten mijn pijn en verdriet niet voelen. Ik verwerkte heel veel op mezelf. Soms ging dat moeilijk en soms was het gemakkelijker. 

Ik probeerde altijd de realist te zijn. Optimisme is goed, maar daarmee bescherm je jezelf niet. En pessimisme maakt het leven enorm zwaar. De realist dus. Mezelf behoeden en beschermen, maar ook rouwen en verwerken wat er allemaal gebeurde. Ik leerde op een snelle en vooral harde manier relativeren. Gelukkig zijn Christof en ik sterk samen. We praten elkaar er doorheen en we helpen elkaar om de partner en ouder te zijn die we zo graag willen zijn. 

Wij zijn één team, ONS team!